بررسی اثر بخشی درمان سیستمی اختلالات جنسی بر بهبود تمایل جنسی زنان مبتلا به اختلال کم میلی جنسی

مقدمه: اختلال کم میلی جنسی یکی از رایج ترین اختلالات جنسی در خانم ها است، با کمبود یا فقدان افکار/ فانتزی های جنسی و یا فعالیت جنسی بطور دائمی یا موقتی همراه است که منجر به آزردگی و مشکلات بین فردی می شود. رویکرد سیستمی درمان اختلالات جنسی ریسک فاکتورهای اختلال کم میلی جنسی را که از عوامل مرتبط با هر یک از زوجین، خانواده مبداء، و رابطه زوجین ناشی می شوند، مورد بررسی قرار می دهد. مطالعه حاضر با هدف بررسی کارآیی درمان سیستمی اختلالات جنسی در زنان مبتلا به کم میلی جنسی انجام شد. روش ها: در این پژوهش از طرح تجربی تک موردی از نوع چند خط پایه ناهمزمان استفاده شد. سه نفر از زنان مبتلا به اختلال کم میلی جنسی بر اساس مصاحبه تشخیص تمایل جنسی زنان، که یک مصاحبه ساختاریافته جهت تشخیص کم میلی جنسی می باشد، انتخاب شدند. از روش نمونه گیری هدفمند استفاده شد و آزمودنی ها پس از احراز شرایط درمان وارد فرآیند درمان شدند.. درمان سیستمی به مدت هشت جلسه هفتگی به کار گرفته شد و مرحله پیگیری نیز، شش هفته پس از پایان درمان دنبال شد. شاخص تمایل جنسی هالبرت (Hurlbert Index of Sexual Desire) و پرسشنامه رضایت زناشویی انریچ (ENRICH Marital Satisfaction Scale) برای مراجعان به کار گرفته شد. برای تجزیه و تحلیل اطلاعات بدست آمده از روش استاندارد تحلیل دیداری، شاخص تغییر پایا و درصد بهبودی استفاده شد. یافته ها: با توجه به یافته های این پژوهش کاهش معنی دار در شدت و علایم اختلال کم میلی جنسی هر سه مراجع در مقایسه با نمرات مرحله خط پایه و تداوم این تغییر تا آخر دوره پیگیری، حاکی از کارایی و اثربخشی این روش مداخله در بهبودی زنان مبتلا به اختلال کم میلی جنسی می باشد. نتیجه گیری: درمان سیستمی اختلالات جنسی در درمان زنانی که از اختلال کم میلی جنسی رنج می برند، از کارآیی لازم برخوردار است. مشاوران و ماماها می توانند از یافته های پژوهش حاضر در راستای مداخلات بالینی و درمانی استفاده کرده و از این رویکرد درمانی کاربردی و مؤثر در جهت حل تعارضات و کمک به بهبود روابط زناشویی افراد بهره ببرند.